Aklamacja – (od łac. clamo = wołać) – jest to krótkie zawołanie zgromadzenia wiernych, które jest wyrazem ich uczestnictwa w liturgii i duchowej łączności z wypowiadanymi przez celebransa słowami.

Najczęściej spotykaną aklamację jest “Amen”. Ponadto w liturgii występuje wiele aklamacji, z których najważniejsze to: “Bogu niech będą dzięki” (znana już w starożytności chrześcijańskiej), “Chwała Tobie, Panie”, Kyie, “Baranku Boży...”, “Bo Twoje jest królestwo...” Na wyróżnienie zasługują dwie spośród aklamacji mszalnych:

- aklamacja przed Ewangelią – zwykle (poza okresem Wielkiego Postu) jest śpiew Alleluja, po którym następuje werset z lekcjonarza i odpowiedź ludu; aklamacja ta winna być śpiewana (a nie odczytywana), a kiedy z jakichś względów nie jest to możliwe, należy ją opuścić;

- aklamacja po przeistoczeniu – stanowi ona wyznanie wiary w misterium paschalne, które uobecnia się w tajemnicy eucharystycznej.

W historii liturgii bywało, że krótkie aklamacje łączyły się w większe partie tekstowe i tak powstały znane z dzisiejszej liturgii hymny Sanctus i Gloria.

Autor: ks. Waldemar Babicz

Ostatnie zdanie każdej prefacji stanowi stwierdzenie, że ze względu na wymienione w embolizmie motywy dziękczynienia wszyscy łączymy się z chórami aniołów (oraz świętych) w uwielbianiu Boga: „Dlatego z Aniołami i Archaniołami i z wszystkimi chórami niebios głosimy Twoją chwałę, razem z nimi wołając:”. Stwierdzenie to stanowi zarazem wprowadzenie do uroczystej aklamacji podejmowanej przez wszystkich zgromadzonych wraz z celebransem. Aklamacja Święty, Świety, Święty… (po grecku Trishagion = trzykroć Święty) wywodzi się przede wszystkim ze słynnej izajaszowej wizji u początków jego powołania (Iz 6, 3), a swój pierwowzór może mieć także w Ps 99 oraz w Ap 4, 8, jednakże w wersji liturgicznej została znacząco rozszerzona o fragmenty innych jeszcze tekstów biblijnych (Ps 118, 25-26; Mt 21, 9) stosowanych również w liturgii synagogalnej. To zawsze nowy hymn całego stworzenia, odkupionej ludzkości, wyzwolonego w Chrystusie wszechświata.

 

Autor: ks. Waldemar Babicz

Wypowiadana przez wiernych bezpośrednio po konsekracji i ukazaniu Najświętszych Postaci. Nazywana jest też aklamacją anamnetyczną. Wprowadzona została do liturgii rzymskiej po Soborze Watykańskim II na wzór tradycji wschodniej w celu ożywienia i poszerzenia form udziału wiernych w Eucharystii. W mszale dla diecezji polskich posiadamy cztery aklamacje do wyboru. Każda składa się z wezwania celebransa i samej aklamacji zgromadzenia będącej rozwinięciem treści zawartej w słowach wezwania: „Oto wielka tajemnica wiary”. Aklamacje (z wyjątkiem czwartej) kierowane są do Chrystusa i proklamują Jego dzieło paschalne w perspektywie Jego powtórnego przyjścia. Najpełniej wyraża to aklamacja pierwsza: „Głosimy śmierć Twoją, Panie Jezu; wyznajemy Twoje zmartwychwstanie i oczekujemy Twego przyjścia w chwale”. Aklamacja po przeistoczeniu powinna być wypowiadana na stojąco.
 

Autor: Jan Kowalski