Już Pius XI i Pius XII myśleli o zorganizowaniu w kościele powszechnego soboru, który miał być kontynuacją przerwanego wojną Vaticanum I z XIX wieku.

Walcząc z ułudą rzeczywistości, u progu tragicznego XX wieku Kościół jako jedyna instytucja globalna nawoływał do odrodzenia wewnętrznego.

Środki masowego przekazu wmawiają nam, że nowoczesność, czasy najnowsze, postęp naukowo techniczny to wrota do raju, „raju na ziemi”, który nazbyt często okazuje się piekłem.

Kościołowi i katolikom nikt nie obiecywał raju na ziemi. Więcej, we wszystkich okresach Kościół i wiara skazani byli na prześladowania, a mimo to wierzymy, że „bramy piekielne go nie przemogą” (por. Mt 16, 18).

Niesienie ludom żyjącym na kontynencie europejskim Dobrej Nowiny, zwane w nauce chrystianizacją, było procesem rozłożonym na długie stulecia. W sensie eklezjalnym chrystianizacja trwa cały czas.