Wilki Franciszka

(...)Pokora
To w niej tkwi chyba tajemnica ich sukcesu. – Na wieść o tym, że jest Puchar „KnC”, zaczęliśmy poważniej brać się za trening – tłumaczy Grzegorz. – Spotykamy się co czwartek wieczorem i gramy do oporu – przyznaje Mateusz. Ten opór to zwykle 90 minut. Od kilku lat, dzięki życzliwości księdza Bartłomieja, korzystają z hali seminaryjnej. – Ksiądz wkradł się w nasze sportowe życie i tak już nam pomaga – śmieje się Łukasz. Po zdobyciu mistrzostwa Polski w Gnieźnie grali tam pokazowy mecz o puchar arcybiskupa Rysia. – Było to przy okazji Dnia Wspólnoty. Chłopacy przegrywali już z klerykami 0:5, ale i tak wygrali – wspomina z kolei ks. Piotr Kępniak, moderator LSO archidiecezji łódzkiej. Ale do zwycięstwa w Gnieźnie droga wiodła przez 48 miejsce w Częstochowie, brak kwalifikacji do Elbląga, finał B w Rzeszowie i ćwierćfinał w Kołobrzegu. – W Częstochowie nawet nie wysiedliśmy z autokaru i już musieliśmy wracać do domu – obrazuje dobitnie ks. Bartłomiej. – Ugraliśmy tam ledwie punkt. Ale od czegoś trzeba było zacząć – komentuje Łukasz. Na kolejne finały pojechali dopiero do Rzeszowa. – Po karnych przegraliśmy wtedy finał B z Makowem Podhalańskim, a dla mnie to był debiut na mistrzostwach Polski – mówi Brylant. W Kołobrzegu szli jak burza, aż do ćwierćfinału. – Tam dostaliśmy zimny prysznic. W Gnieźnie podchodziliśmy już do każdego meczu z pokorą – dopowiada Kuba. A jak będzie teraz? – Emocji nie zabraknie. Pokora, pokora i jeszcze raz pokora… ale mistrz powinien zostać w Łodzi! – kończy trener Grzegorz.

więcej w wakacyjnym "KnC" w materiale Michała Bondyry

fot. arch. Ruda Łódź LSO