Z Bogiem idzie lżej!

Rozmawia Michał Bondyra

Przez te 11 lat, które minęły od brutalnego pobicia, wykształciłeś się muzycznie m.in. na Akademii Muzycznej w Poznaniu, gdzie skończyłeś dyrygenturę orkiestr dętych. Prowadzisz chór żeński Dom Pieśni Kobiet w Lesznie, pracujesz z niepełnosprawnymi dziećmi i z seniorami. W blind footballu zdobyłeś brązowe medale z Wartą w Pucharze Polski i z kadrą w Indiach. Dużo wyciskasz z życia!
– Do działania motywuje mnie żona. Mam poczucie, że mógłbym zrobić jeszcze więcej, gdyby było mi po drodze z systematycznością. Na studiach na przykład uczyłem się dopiero wtedy, gdy miałem przysłowiowy nóż na gardle.
 
Z artystami tak jest.
– Nie czuję się artystą. Ale jeszcze na studiach byli wykładowcy, którzy nie wierzyli, że sobie poradzę.
 
Ale dałeś radę! Muzyka to dla Ciebie forma modlitwy?
– W przeszłości prowadziłem różne chóry i zespoły wokalne. Zawsze, gdy występowaliśmy podczas uroczystości czy Mszy w kościele, a jeszcze oprócz dyrygowania grałem na organach, to czułem, jak rośnie moje serce, jakbym dotykał samego Boga. Pewnie nie byłoby tego, gdyby od dziecka w wierze nie wychowali mnie moi rodzice, a ja nie byłbym ministrantem.

więcej w lutowym "KnC - Króluj nam Chryste" Łukasz Pawlik opowie Michałowi Bondyrze

fot. arch. pryw. Ł. Pawlika