Zawsze odnajduję drogę do kościoła

Rozmawia Michał Bondyra
Jako dziecko chciał być Pan piłkarzem?
– Czas mojego dzieciństwa przypadał na lata 80-te. Na mundialu w Hiszpanii w 1982 roku polscy piłkarze zdobywali trzecie miejsce na świecie, a my, w rodzinnym Bytoniu, po tych meczach Polaków zbieraliśmy się i graliśmy do wieczora. Było nas wtedy naprawdę wielu. Każdy chciał być Latą, Buncolem, Szarmachem czy Młynarczykiem.
 
Orlików wtedy nie było.
– Spotykaliśmy się na łąkach, bramki robiliśmy z tyczek sosnowych, a siatki wiązaliśmy ze sznurków od snopowiązałek, które wtedy używane były do zbierania zboża. Na białych koszulkach od wf ołówkami rysowaliśmy orzełki i numery. Orzełki odrysowywaliśmy z odznak harcerskich – bo każdy z nas był najpierw zuchem, a potem harcerzem. Numerki na plecach rysowaliśmy z wyciętych w tekturze szablonów.
 
Co Pan jeszcze z tych meczów pamięta?
– Pierwsze buty piłkarskie! To były polsporty – prawdziwe korki, które kupowaliśmy od byłych piłkarzy z A klasy. Zwykle miały one rozmiar nr 42–43, więc były za duże o nawet pięć numerów! Pchaliśmy w czubki papier, watę i co się dało, mocno związywaliśmy sznurowadłami i, choć zawijały się przy bieganiu, byliśmy dumni, że je mamy. Kto miał takie buty, był gościem na wiosce!

więcej w wakacyjnym numerze "KnC - Krółuj nam Chryste"
Piotr Tworek w rozmowie z Michałem Bondyrą 

fot. P.Leśniowski/Warta Poznań