Pokaż mi Jezusa, a nie gadaj tylko!

Rozmawia Michał Bondyra
 
Świebodzin, obok którego się Ksiądz Biskup urodził, ma potężną figurę Chrystusa Króla, podobną do tej w Rio de Janeiro. Kim jest Chrystus w Księdza Biskupa życiu?
– Chrystus był moim przewodnikiem „od zawsze”. Zostałem ministrantem, mając 5 lat. Zresztą tata za młodu też był. Proboszcz na naszej wsi obok Świebodzina – w Koźminku – miał kościół filialny i przyjmował do służby każdego, kto chciał. W każdym wieku. Było nas wtedy nieproporcjonalnie wielu, jak na tak małą wieś. Mieliśmy pana kościelnego, który nas wszystkiego uczył. Pamiętam, jak wspólnie grupą zbieraliśmy chabry i jałowce, żeby zrobić z nich kadzidło i żywicę, żeby dymiło. Jak przygotowywaliśmy wspólnie jasełka, szopkę. Te nasze zaangażowanie wykraczało daleko ponad dyżury przy ołtarzu i zbiórki. Byliśmy ze sobą bardzo zżyci, co nam zresztą zostało na długie lata.
 
To była nauka wiary i życia.
– Wszystko tam było. Ale pierwszymi nauczycielami wiary i życia byli moi rodzice. Zresztą coś Panu opowiem. Po siódmej klasie szkoły podstawowej miałem wybór między liceum w Świebodzinie a technikum w Gorzowie. A to były czasy, kiedy każda taka szkoła miała internat. Mieszkało się w nim cały rok szkolny i wychodziło się z niego na przepustki w określonych godzinach. Do domu jeździło się tylko raz w miesiącu od soboty wieczora – bo w sobotę też były lekcje – do niedzieli popołudnia. Wybrałem technikum w Gorzowie, bo tata mówił, że przynajmniej, jak nie dostanę się na studia, to będę miał fach w ręku, a poza tym szedł tam mój przyjaciel. Pierwszy dzień w internacie, ja w wielkiej sali na 15 osób, łóżka jedno obok drugiego. Przychodzi wieczór, więc klękam do modlitwy.
 
Co koledzy na to?
– Jedni zrobili tak samo, inni zaczęli kpić.

więcej w podwójnym wakacyjnym numerze "KnC - Króluj nam Chryste" w rozmowie z Michałem Bondyrą

fot. R. Woźniak/KnC