Ministrant nie może pozwolić sobie na bylejakość

Rozmawia Michał Bondyra
 
Gdy słyszy Ksiądz Arcybiskup nazwisko Wyszyński, to jakie nasuwają się pierwsze skojarzenia?
– Pierwsze słowa, które przychodzą mi na myśl, to określenie „gigant wiary”. Można podziwiać Księdza Prymasa za wiele – był księdzem, biskupem, kardynałem, był bohaterem i duchowym przywódcą narodu, ale przede wszystkim był człowiekiem głębokiej wiary. Gdyby nie jego wiara, wszystko inne w ogóle by nie zaistniało.
 
Miał Ksiądz Arcybiskup okazję spotkać wielkiego Prymasa Tysiąclecia osobiście?
– Księdza Prymasa spotykałem wielokrotnie. Pierwszy raz miało to miejsce 27 czerwca 1953 r., kiedy Ksiądz Kardynał przyjechał do mojego rodzinnego Strzelna na dzień modlitw do Królowej Polski. Miałem wtedy cztery lata. W późniejszych latach było jeszcze wiele spotkań, zwłaszcza w czasach seminaryjnych czy też w Rzymie, gdzie nieraz – już jako ksiądz – służyłem Księdzu Prymasowi do Mszy św.
 
Czy postać kardynała Stefana Wyszyńskiego odcisnęła piętno na Księdza Arcybiskupa życiu? Na powołaniu?
– Ksiądz Kardynał odcisnął wielkie piętno na moim powołaniu, począwszy od tego, że przyjął mnie do Prymasowskiego Wyższego Seminarium Duchownego w Gnieźnie, a 9 czerwca 1973 r. wyświęcił mnie na kapłana. Po święceniach to właśnie Ksiądz Prymas skierował mnie na studia specjalistyczne z nauk biblijnych w Rzymie. Często miałem okazję przypatrywać się z bliska jego pasterskiej posłudze i wiele się od niego nauczyłem.

więcej we wrześniowym numerze "KnC - Króluj nam Chryste"
abp Stanisław Gądecki w rozmowie z Michałem Bondyrą

fot. R. Woźniak/KnC