Bez komży

KnC 2/2021

Nasza rozmowa

W zakonie spełnia się historia mojego życia!

Autor: Michał Bondyra

Ma ogromny dystans do samego siebie, a trudne pytania potrafi rozbroić błyskotliwym żartem. Ale to nikogo nie zmyli, bo w ten sposób wcale nie ucieka od tego, co w życiu poważne. Rzecznik prasowy prowincji krakowskiej, którym nie chciał zostać, niedoszły mąż, który nie zamieniłby zakonnego habitu na nic innego. W jego żyłach płynie Ewangelia, a pokora wyraża się w tym, że jako ojciec jest bratem. Choć ma wiele pasji, tą nadrzędną jest drugi człowiek. Oto kapucyn zwyczajny-niezwyczajny: brat Artur Borkowski.

Rozmawia: Michał Bondyra

Miała być żona i trójka dzieci. Dlaczego nie wyszło?
– Trzeba by o to pytać Pana Boga (śmiech)! Ile razy do tego wracam, to sobie myślę, że patrząc na mój charakter Bóg uratował życie mojej przyszłej-niedoszłej żonie, przyszłym-niedoszłym dzieciom, a może i mnie samemu. A tak na poważnie – na drodze zakonnej realizuję wszystkie swoje osobiste dary, spełniam najgłębsze tęsknoty i widzę, jak historia mojego życia nabiera sensu.

Wejście w zakonne mury było szokiem?
– Chyba największym, gdy zobaczyłem stół bilardowy na salce rekreacyjnej! Idąc do zakonu, miałem jakiś obraz życia zakonnego: że będę kochał współbraci, że będziemy się dzielić wszystkim, co mamy. Największym szokiem po wejściu było to, że jest tu tak normalnie. I że w tę normalność zapraszamy Pana Boga.

A jak długa jest Brata broda?
– Wezmę centymetr. Moment: jedenaście centymetrów!

Godna długość! A na przykład prasuje Brat szpic kapucyńskiego kaptura?
– Gdyby to był mój wybór, to nigdy bym nie prasował habitu! Tak było we Włoszech, gdzie wszystko prałem sam i prasowanie trochę odpuszczałem. Poza tym sprawdziłem, że ten habit się całkiem fajnie układa bez prasowania.

więcej w lutowym "KnC -Króluj nam Chryste" w rozmowie Michała Bondyry z br. Arurem Borkowskim

fot. z arch. pryw. br. A. Borkowskiego