Bez wiary wśród cierpiących nie wytrzymałbym sekundy

Rozmawia: Michał Bondyra
Mówiłeś, że to była dla Ciebie trudna posługa. A mimo to spędzałeś tam mnóstwo czasu.
– Tak, i powiem więcej: im trudniej było mi się przemóc, by tam pójść, tym większe cuda się tam działy, jak tam docierałem. Te spowiedzi z dwudziestu, trzydziestu lat życia były niesamowite. A nas księży nieraz lenistwo odciąga od konfesjonału, a to tam Pan Bóg najbardziej działa. Zresztą te trudne spowiedzi były wtedy dla mnie codziennością. Spowiedzi, które wiedziałem, że są tymi ostatnimi, tymi, które odprowadzą tego człowieka na tamten świat. To było bardzo przejmujące i mocne doświadczenie.
 
A jak wracałeś po takiej ostatniej spowiedzi, to czego było więcej, „Boże jednak ten gość umarł” czy „Boże dzięki, że zdążył się z Tobą pojednać”?
– Zdecydowanie więcej było tej ulgi i radości, że zdążył się pojednać. To było dla mnie takie umocnienie wiary. Choć nie ma co ściemniać, że po ludzku to nie było trudne. Było. Okropnie trudne są takie rozmowy w obliczu nowotworów, w obliczu śmierci. Szczególnie tych młodych, którzy pytają: „Dlaczego?”, „Jaki to ma sens?”.
 
Co im odpowiadałeś?
– Jestem głęboko wierzący. Dla mnie kwestia wieczności jest ponad tym wszystkim. Ale wiesz, dopóki ktoś żyje, nie dopuszczam ewentualności, że go nie będzie. A potem przychodzi śmierć. To jest druzgocące. Bez wiary w tym szpitalu nie wytrzymałbym pewnie sekundy.

więcej w lutowym numerze "KnC - Króluj nam Chryste"

fot. G. Nalewajka/KnC