Mistrz o gołębim sercu

Rower
Gdy w 1992 r. pan Jerzy przechodził na emeryturę, dostał od oddziału, który 23 lata wcześniej zakładał, nietypowy prezent. – Od początku swojej pracy w Ostrowie do szpitala dojeżdżał rowerem. Zawsze spinał spodnie od garnituru, by nie wkręcały się w szprychy. Jeździł do ostatniego dnia. Do emerytury. Na pożegnanie kupiliśmy mu więc nowy rower – Małgorzata Maćkowiak pokazuje zdjęcie całego oddziału z jednośladem. – Przed głównym wejściem do szpitala jest staw przeciwpożarowy. On na ten rower, który od nas dostał, wtedy wsiadł, zrobił kilka kółek wokół zbiornika, pomachał i odjechał. Mimo że od pożegnania szefa z oddziałem minęło już 27 lat, jego współpracownica wciąż się wzrusza, gdy o tym mówi. Pan Jerzy jednak szpitala nie porzucił. Jest tu co niedzielę. Nie dojeżdża już co prawda rowerem, ale pewnie dlatego, że 93-latkowi trudno byłoby teraz wieźć na ramie swoją ukochaną żonę Nelę. Szpital odwiedza już nie jako lekarz, szef, a jako… ministrant. – Kiedy przeszedłem na emeryturę, postanowiłem, że wrócę do służby przy ołtarzu – wyjaśnia. Ten powrót nastąpił po… prawie półwieczu! – Przed wojną służyłem w rodzinnej parafii w Grodzisku. Potem, jak przyjechałem do Ostrowa, jako ordynator czytałem tylko lekcje w parafii Najświętszej Maryi Panny, a jak zostałem emerytem, to pomyślałem, czemu by też nie rozkładać kielicha, przynosić ampułek czy śpiewać psalmów? – uśmiecha się.
 
Ministrant
Śpiew pana Jerzego zachwala ks. Krzysztof Lipiński, kapelan szpitala. – Rzadko się zdarza, by mężczyzna chciał śpiewać podczas Mszy – zauważa. Pan Jerzy nie ma z tym problemu. Pewnie dlatego, że w czasie studiów trzy lata śpiewał w znakomitym chórze prof. Stefana Stuligorsza. – Jestem kontrabasem, potrafię zaśpiewać do dolnego „e” – wyjaśnia. Muzyczny talent po nim odziedziczyły zresztą obie córki: pani Zofia jest pianistką, a pani Anna solistką warszawskiej opery. Ks. Krzysztof nie tylko chwali piękny wokal najstarszego czynnego w Polsce ministranta, ale i jego niezwykły spokój i sumienność w służbie. Przyznaje też, że gorliwości przy ołtarzu od pana Jerzego mógłby się nauczyć niejeden ministrant czy lektor. – Przed niedzielną Mszą zawsze mam obchód u chorych, gdy przychodzę do kaplicy, zastaję pana doktora zatopionego w modlitwie. Po Mszy też nie wychodzi. Zawsze siada obok żony i jeszcze parę minut zastygają w modlitwie – opisuje kapelan. – Wzruszająca jest ta czułość, jaką otacza swoją żonę. Jak ją podprowadza do ławki, jak pomaga jej wstać – dodaje. Czułość, którą przez dziesiątki lat otaczał podległy sobie personel i przede wszystkim małych pacjentów. – Czasem się dziwię, że jeszcze mnie Pan Bóg na tym świecie trzyma. Widocznie mam coś jeszcze do zrobienia – mówi skromnie. Patrząc na pana Jerzego, wcale się Bogu nie dziwię. Przecież ta jego ministrancka służba to dopełnienie dziesiątek lat służby chorym. Tym małym, bezbronnym, potrzebującym. Jego życie to żywe świadectwo. Świadectwo człowieczeństwa.

więcej w lutowym numerze "KnC - Króluj nam Chryste"

Michał Bondyra

Fot.R. Woźniak/KnC