Boży triathlonista

(...) Marrakesz
Ten start był trochę wejściem w nieznane. Pierwszy raz prawie dwa kilometry w wodzie, aż 90 na rowerze i 21 biegu. Do tego w Afryce. – Chciałem się sprawdzić – mówi. Debiut w Marrakeszu wypadł więcej niż dobrze. Top 10 połówki Ironmana dla kogoś, kto do tej pory biegał tylko dystanse olimpijskie i sprinterskie, to był sukces. Choć mogło być jeszcze lepiej. – Z wody wyszedłem jako czwarty, tuż za największą gwiazdą tych zawodów, mistrzem świata z 2006 r. Do 60 kilometra na rowerze było dobrze, a wtedy policjanci źle wskazali nam trasę. Straciliśmy przez to 3 kilometry. Rozpoczęła się szaleńcza pogoń, ale nie wytrzymałem tempa dwóch pozostałych uczestników – relacjonuje. W biegu nadrobił. Na 10 kilometrze był już 5! – Przeszarżowałem, wyszedł mój brak znajomości dystansu – wyjaśnia. Swoje zrobiła też pogoda. Trasa była trudna z podbiegami, na odsłoniętym terenie. – Kiedy o 6 nad ranem przygotowywaliśmy się do startu, było tak zimno, że byliśmy w kurtkach i czapkach, podczas biegu było już 30 stopni – wspomina. Aklimatyzacji na miejscu nie przechodził, ale tropikalne temperatury symulował w poznańskich saunach. A i tak nie był w stanie przewidzieć kilku nietypowych sytuacji. – Śniadania o 4 rano nie zapomnę do końca życia, podobnie jak tego, gdy biegliśmy ulicami Marrakeszu otoczeni mieszkańcami na skuterach, albo tego, gdy trasę biegu zatarasował nam… autobus – wylicza. Żałuje tylko, że nie złamał magicznej bariery czterech godzin. Zabrakło 6 minut. – Chcę to zrobić w grudniu w Bahrajnie – deklaruje. Oby się udało.

więcej w grudniowym numerze "KnC - Króluj nam Chryste
Michał Bondyra

fot. Arch. pryw. J. Krawczyka