Tata (nie)idealny

Rozmawia: Michał Bondyra
 
Pierwsza myśl, gdy słyszysz słowo „tata”?
– Największe szczęście, jakie może spotkać mężczyznę, który czuje, że ma powołanie do rodzicielstwa.
Relacje z Bogiem Ojcem są o tyle trudniejsze, bo zwyczajnie Go nie widać. Jak sobie z tym radzisz?
– Gdybyśmy widzieli Boga, to słowo „wiara” musielibyśmy zastąpić słowem „wiedza”. A przecież błogosławieni ci, co nie widzieli, a uwierzyli. Wszystko się więc na wierze opiera. A ja jestem prostym chłopakiem, który stara się wierzyć. Genialne jest to, że Kościół daje nam przeróżne możliwości budowania i rozwijania tej relacji z Bogiem. Na każdy etap życia inną. Raz relację z Bogiem pogłębi codzienne czytanie Pisma Świętego, innym razem adoracja czy medytacja, a jeszcze kiedy indziej codzienna Eucharystia czy Różaniec. Świetnie, że mamy taki wybór.
 
Wróćmy do ziemskiego taty. Co najbardziej u niego cenisz?
– Chyba właśnie to, że potrafi się przyznać do błędów i że jest w tym szczery, emocjonalny, że pokazuje, jak bardzo mu zależy, że ma upór i determinację.
 
Myślisz, że łatwiej być synem czy ojcem?
– Bardzo trudne pytanie. Nie wiem. To są różne etapy życia nie do pogodzenia.
 
Każdy ojciec ma dla swoich dzieci autorski plan; na życie, karierę, na to, jakimi ludźmi powinny być w przyszłości. Jaki plan Ty masz na Laurę i Filipa?
– Mój plan jest prosty: chcę im dać poczucie bezpieczeństwa i miłości oraz wolność w wyborze przyszłej drogi zgodnie z tym, jakie mają talenty i tym, jaki plan na nich będzie miał… Bóg.
 
Dojrzałe.
– Daj Boże, by się udało to zrealizować.

więcej w czerwcowym numerze "KnC - Króluj nam Chryste"
Michał Bondyra

fot. P. Przewoźny