Od Boga nie ma emerytury

Ministrantem zostali mniej więcej w tym samym wieku. Pan Paweł miał 10 lat, Stasiu rok mniej. Między pierwszą służbą dziadka, a wnuka jest blisko pół wieku różnicy. Był rok 1962. – Mieszkałem wtedy w Środzie Wielkopolskiej. Na lekcji religii ksiądz Maćkowiak szukał ministrantów. Na początku miałem opory, bo był ze mnie niezły urwis, ale co tam, postanowiłem, że spróbuję – wspomina dziadek Stasia. Pan Paweł cieszy się, że dziś cała liturgia jest w języku polskim. – Wtedy była po łacinie, a gdy jako kandydat uczyłem się do egzaminu na ministranta, to wielokrotnie pytałem księdza, by powiedział mi, co znaczą słowa poszczególnych modlitw – dodaje. Pamięta, że ksiądz odprawiał Mszę tyłem do wiernych, że wraz z kolegami nakrywali balaski, przy którzy wierni klęcząc, przyjmowali Komunię św. Pamięta też, jak skomplikowane było rozpalanie trybularza. – Były takie węgielki z węgla drzewnego. Rozpalało się je drutem, a potem kręciło. Trzeba było wyjść na zewnątrz kościoła. Nieraz miałem dziury w komży – tłumaczy. Na to, by 50 lat później przy ołtarzu stanął Stasiu ksiądz proboszcz Włodzimierz Guzik namawiał go prawie dwa lata. – Podczas kolędy siadaliśmy z rodzicami przy stole i razem z księdzem i dyskutowaliśmy o tym, jak wygląda służba i jaka wiąże się z nią odpowiedzialność. Odmawiałem, bo bałem się być przy ołtarzu przed tymi wszystkimi ludźmi w kościele – wyjaśnia. Na pół roku przed Pierwszą Komunią Świętą Stasiu sam przyszedł i zapytał, czy może służyć. To było sześć lat temu...

więcej w styczniowym numerze "KnC - Króluj nam Chryste"
Michał Bondyra

Fot. Robert Woźniak/KnC