Szczypta historii

 Dokument ten uczy, że „czynności liturgiczne nie są prywatnymi czynnościami, lecz uroczyście sprawowanymi obrzędami Kościoła, który jest «sakramentem jedności», czyli ludem świętym, zjednoczonym i zorganizowanym pod zwierzchnictwem biskupów. Dlatego czynności liturgiczne należą do całego Ciała Kościoła, uwidaczniają je i na nie oddziałują. Poszczególnych natomiast członków dotyczą w różny sposób, stosownie do różnorodności stanów, zadań i czynnego uczestniczenia” (KL 26). Stąd zrodziło się stwierdzenie, że „w sprawowaniu liturgii każdy, kto wykonuje swą funkcję – czy to duchowny, czy wierny świecki – powinien w pełni wykonywać wyłącznie tylko to, co należy do niego z natury rzeczy i na podstawie przepisów liturgicznych” (KL 28). Soborowe zalecenia były systematycznie wprowadzane w życie przez ostatnie dziesięciolecia. Wielki wkład w to dzieło odnowy liturgii miało Krajowe Duszpasterstwo Służby Liturgicznej, któremu przez długi czas przewodniczył sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki. Później pracę tę przejęła Podkomisja Episkopatu ds. Służby Liturgicznej. W tym gronie powstało „Dyrektorium Duszpasterstwa Służby Liturgicznej” zatwierdzone przez Konferencję Episkopatu Polski 27 listopada 2008 r. Nowy dokument, obowiązujący od tego czasu w polskich diecezjach i parafiach, „ma stanowić pomoc dla duszpasterzy i wiernych świeckich w lepszym rozumieniu funkcji liturgicznych oraz prowadzeniu formacji osób, które je spełniają” (Dyrektorium DSL, nr 4). Dokument ten, mówiąc o formacji służby liturgicznej, najczęściej odwołuje się do słów z Listu św. Piotra Apostoła: „Służcie sobie nawzajem tym darem, jaki każdy z was otrzymał” (1 P 4, 10). Formacja służy poznawaniu osobistych talentów i odkrywaniu powołania poszczególnych osób oraz pomaga służyć otrzymanymi darami innym ludziom. Ta służba ma w liturgii swoje źródło i w niej osiąga szczyt, a rozciąga się na całość życia człowieka.
 
Ks. Marcin Grzesiak
członek Podkomisji KEP ds. Służby Liturgicznej