Vaticanum II

Zamiar ten zrealizował Jan XXIII, papież w latach 1958-1963. „Jego” sobór w zasadzie nie miał rozstrzygać spraw doktryny i dyscypliny, jak czyniły to wszystkie sobory w przeszłości, lecz skupić się na świadectwie Kościoła we współczesnym świecie. Zapewne dlatego później sam sobór określił siebie jako sobór „pastoralny”, „duszpasterski”. Od 1963 r., po śmierci Jana XXIII, wielkim kontynuatorem soboru był nowy papież Paweł VI. Uroczyste otwarcie soboru miało miejsce w bazylice św. Piotra 11 października 1962 r. Do zamknięcia soboru odbyły się 4 sesje soborowe. Efektem soboru są m.in. sprawy liturgii oraz takie dzieła jak Konstytucja Lumen gentium, Konstytucja o Objawieniu Bożym i Dekret o apostolstwie świeckich, Konstytucja duszpasterska o Kościele, dekrety o posłudze i życiu kapłanów oraz o działalności misyjnej Kościoła, czy też Deklaracja o wolności religijnej. Podczas ostatniej sesji soboru doszło do epokowego wydarzenia: po podpisaniu ostatnich dokumentów papież Paweł VI i patriarcha ekumeniczny Atenagoras znieśli wzajemną ekskomunikę między Kościołem zachodnim i wschodnim z 1054 r. W soborze uczestniczyli – mimo utrudnień paszportowych za strony władz komunistycznych – biskupi zza żelaznej kurtyny, w tym arcybiskup krakowski Karol Wojtyła.

Adam Suwart

fot. Archiwum KnC