Chrystianizacja

Nowi przybysze do cywilizacji antycznej, a później chrześcijańskiej, przyjmowali wiarę w Chrystusa w ciągu kolejnych stuleci: Germanowie od IV do IX w., Słowianie, od VI do IX wieku, a Bałtowie aż do XV w. Głoszenie dobrej nowiny np. wśród ludów germańskich (przodków Niemców), Skandynawów, Słowian (protoplastów Chorwatów, Czechów, Polaków, czy Rosjan), wymagało często dotarcia do przyszłych neofitów w orędziem Chrystusa, głoszonym w języku danego ludu, czy plemienia. Niosło to ze sobą jednak widmo herezji, jak to było np. w przypadku przyjęcie herezji arianizmu przez ludy wschodniogermańskie. Pionierami w chrystianizacji, która nie przekreślała dorobku kulturowego danych ludów stali się Cyryl i Metody. Ci Grecy, zwani braćmi sołuńskimi, rozpoczęli w II poł. IX w. na prośbę księcia morawskiego Rościsława misję chrystianizacyjną na Morawach i Słowacji. Opracowali specjalny alfabet (głagolicę) i rozpoczęli wprowadzanie do liturgii lokalnego języka, zwanego staro-cerkiewno-słowiańskim. Zakorzeniając chrześcijaństwo w zastanej kulturze są dziś symbolem inkulturacji, ale i twórczej chrystianizacji, kierowanej miłością.

Adam Suwart