Armia w sile wieku

Siła doświadczenia też robi swoje. Armia to od dawna nie jeden z wielu punkowych zespołów, ale grupa łącząca wyrafinowaną muzykę z wyjątkowymi, często lirycznymi tekstami. Stąd, choć muzycy grają ostro, niektórzy mówią, że tworzą... poezję śpiewaną.
Urodzinowy koncert dali na Woodstocku w 2010. Koncert, który pokazał zespół w pełnej krasie. Grzechem byłoby nie wydać zapisu dźwiękowego z tego wydarzenia. Przekrojowy zestaw piosenek z całego okresu działalności i – czego nie mogło zabraknąć – coś spoza repertuaru. Tym razem „Pałacyk Michla”, skoczna, zawadiacka piosenka młodzików, biorących udział w powstaniu. Ale też fragment „Bogurodzicy” wkomponowany w „Jeszcze raz, jeszcze dziś”. Niezły przekrój.
Na płycie znajdziemy wszystko, z czego zespół jest znany. Głęboki, męski wokal Tomasza Budzyńskiego, dawkę zdrowego czadu i łomotu (album w sam raz na wakacje, szczególnie dobry, gdy wszyscy wyjadą i można sobie pozwolić na głośniejsze ustawienie sprzętu), ścianę gitar, apokaliptyczne wizje, mnóstwo energetyzujących rytmów, riffów. Z pewnością wielkim atutem tej płyty jest bębnienie Krzyżyka – stylem chyba najlepiej ze wszystkich dotychczasowych perkusistów wpisał się w, tworzony przez lata, armijny klimat.
Od początku mocno i przebojowo. Usłyszymy zarówno proste piosenki z pierwszego składu kapeli, jak i późniejsze, bliższe hardcore'u czy nawet metalu. Wszystko przemieszane, lecz spójne. Czuć, że rozmaite pomysły muzyczne, od średniowiecznych począwszy, łączą się w tym występie zupełnie naturalnie. Muzycy nie starają się powtórzyć wersji, które znamy ze studyjnych nagrań. Wyczarowują wszystkie dźwięki od początku, specjalnie dla zgromadzonej publiczności. Z nowymi pomysłami, nową energią, prawie bez wytchnienia – godzina i 15 minut grania.
Całość podsumowana, jak kapela czyni to od wielu lat, piosenką o bardzo jasnym i dającym nadzieję przesłaniu: „On jest tu, on żyje”.

Michał Buczkowski

fot. okładka płyty